Według Głównego Urzędu Statystycznego e-handel (e-commerce) obejmuje transakcje, które dokonywane są poprzez sieci oparte na protokole IP. Towary i usługi zamawiane są w trybie bezpośrednim (on-line), natomiast dostawa oraz płatność może odbywać się w sieci lub poza nią. Z e-commerce wyłączone są zamówienia złożone przez telefon, fax lub za pośrednictwem poczty elektronicznej.

Sam termin e-commerce wszedł do powszechnego użycia dopiero w 1997 roku, a wykreowany został przez IBM.

Za pomocą systemów elektronicznej wymiany danych (ang. Electronic Data Interchange – EDI) przedsiębiorstwa już na początku lat 80. drogą elektroniczną wymieniały się informacjami. System ten wykorzystywał synchroniczne połączenia pomiędzy dwoma serwerami i jednocześnie umożliwiał przekazywanie wszelkiego rodzaju informacji, jak np. terminów dostaw, zamówień kupna, czy też potwierdzeń płatności. EDI oferował przedsiębiorstwom wydajniejszy sposób przesyłania informacji niż tradycyjna poczta czy fax, lecz działał w sieci firmowej, co ograniczało jego zdolność do obsługi wielu użytkowników.

Wiele wad EDI usunął handel elektroniczny B2B wykorzystując internetowe aplikacje oparte na sieci. Na bazie języka XML (stosowanego łącznie z HTML) realizowano transakcje B2B. Internet początkowo wykorzystywany był tak jak system EDI – służył, jako kanał, który łączy przedsiębiorstwa, ale oferował on większą elastyczność użytkownikom. EDI umożliwiał połączenie użytkowników poprzez sieć systemową, która pozwalał na dostęp do informacji wielu użytkownikom z poszczególnych stacji roboczych. Dla niektórych przedsiębiorstw, a głównie dużych spółek takich jak Cisco Systems oraz IBM czy Dell, Internet stał się sposobem na realizowanie zakupów u dostawców i dokonywania sprzedaży.

Bezpośredni – gdzie cala transakcja handlowa od momentu złożenia zamówienia do realizacji płatności i dostawy towaru odbywa się wyłącznie przez sieć.
Pośredni – poszukiwanie towarów, usług, nowych kontrahentów, przesłanie dokumentów i płatności odbywa się przez sieć, natomiast dostawa zamówionego towaru lub usługi odbywa się bezpośrednio, w tradycyjny sposób.
Hybrydowy – stosuje się czasowo różne formy przejściowe, które powodują niedostatki w praktyce rozwoju sieci lub usług telekomunikacyjnych.
Ze względu na podmioty biorące udział w handlu elektronicznym wyróżnia się:

Handel elektroniczny pomiędzy przedsiębiorstwami (B2B, ang. business-to-business) – wymiana handlowa między przedsiębiorstwami obejmująca nie tylko zawieranie transakcji, ale również poszukiwanie partnerów, budowanie sieci dostawców i odbiorców, poszukiwanie informacji handlowych i inne. Do prowadzenia działalności w tym sektorze drogą on-line służy wydzielony z publicznej sieci Internet system tzw. Intranetu Gospodarczego; najszybciej rozwijająca się gałąź handlu elektronicznego. W tym segmencie stosowany jest też EDI.
handel elektroniczny pomiędzy przedsiębiorstwem a konsumentem (B2C, ang. business-to-consumer) – to wszelkie formy sprzedaży towarów i usług pojedynczym klientom, a więc sprzedaż detaliczna w Sieci (tu właśnie zawierają się, na przykład, wszelkiego rodzaju sklepy internetowe, czy aukcje drobnotowarowe).
handel elektroniczny pomiędzy konsumentami (C2C, ang. consumer-to-consumer) - jest to handel pomiędzy dwoma konsumentami, to znaczy handel w którym żadna ze stron nie jest przedsiębiorcą, a w którym jeden z konsumentów przyjmuje rolę sprzedawcy, a drugi nabywcy (istotna część e-handlu, szczególnie od momentu pojawienia się platform aukcyjnych pośredniczących w tego rodzaju transakcjach). Z prawnego punktu widzenia, wyodrębnienie handlu między konsumentami jest nieprawidłowe. Konsumentem jest wyłącznie osoba fizyczna dokonująca czynności z przedsiębiorcą. Obrót określany jako C2C jest obrotem powszechnym[potrzebne źródło].
handel elektroniczny pomiędzy konsumentem a przedsiębiorstwem (C2B, ang. consumer-to-business).

Korzyści wynikające ze stosowania e-commerce jest wiele, najważniejsze z nich to:

oszczędność kosztów funkcjonowania i wyposażania biur, zmniejszenie liczby personelu, skrócenie kanałów dystrybucji (uproszczenie obiegu dokumentacji), zwiększenie prostoty kontaktu z klientami, całkowita lub częściowa rezygnacja z korzystania z magazynów,
zwiększenie ergonomii pomieszczeń ze strony producenta, tak jak przeznaczenie fizycznej powierzchni sklepu np. na produkcyjną bądź składową,
możliwość indywidualizacji kontaktu, rozumiana jako komunikacja z konkretnym odbiorcą (tzw. model one to one),
interaktywność, czyli ułatwione zapamiętywanie prezentowanych treści,
elastyczność,
uproszczona infrastruktura techniczna i wydajniejszy system logistyczny,
oszczędność czasu i podróży (fizycznej) przy pozyskiwaniu informacji i dokonywaniu porównań dóbr i usług.
niższe bariery wejścia na rynek dla sprzedawców – znacznie obniżone koszty finansowe, mniejsze ograniczenia prawne, technologiczne, organizacyjne, otwarcia działalności handlowej w Internecie niż w handlu tradycyjnym (oczywiście nie zawsze)
możliwość realizacji skutecznych działań marketingowych w Internecie – które umożliwiają nie tylko promocję swych dóbr i usług, ale także m.in. identyfikację grupy docelowej, potrzeb konsumentów i bezpośredni kontakt z klientem. Co może mieć bardzo silne bezpośrednie przełożenie na poziom sprzedaży. 
już obecnie bardzo duży (globalny) i wciąż rosnący zasięg rynku internetowego 
oddanie do dyspozycji klienta znacznie większej ilości produktów – w związku z zdecydowanie większą dostępnością dóbr na rynku e-commerce
dużo większe możliwości i niższe koszty szukania oraz wyboru właściwego produktu – wynikające z znacznie większej ilości informacji na temat produktów, z możliwością ich porównania oraz uzyskania opinii na ich temat, w Internecie.
bardzo niskie koszty (niemal zerowe) dostarczenia produktów w formie cyfrowej
dostęp do aktualnych informacji, najnowszych ofert dóbr – dzięki znacznie szybszemu obiegowi informacji oraz ofert rynkowych na rynku internetowym aniżeli tradycyjnym